((عجیب حادثه ای است و غریب واقعه ای! ))

نمی دانم چه آینده ناگواری در انتظار این ملت خواهد بود. وقتی تحریف یا گم کردن عمدی یا سهوی راه امام راحل مستحق سیلی خوردن است، پس ملتی که گوش به فرمان رهبر حاضرش نیست و آن مقداری را هم که می شنود تحریف می کند و آن چیزهایی که دوست داشته از او بشنود را به او نسبت می دهد، چه آینده ای در انتظارش است؟!! 

500 سال از تاریخ دیپلماسی ما گذشت و این نیز بگذرد اما نباید گذشته ها را فراموش کرد؛ باید حوادث گذشته را مرور کرده و از آنها عبرت بگیریم. هرچند درس گرفتن با تجربه هزینه بر است اما پرهزینه تر از آن عبرت نگرفتن از تجربه هاست. به تعبیر حضرت ((مومن از یک سوراخ دو بار گزیده نمی شود.)) ...

سال 1394 ه.ش است و طلیعه سال 1436 ه.ق، اینجا ایران. با روی کار آمدن این دولت و دولتمردان، فرمان ((نرمش قهرمانانه)) صادر شد. این نرمش به معنای کرنش نبود. ((نرمش و انعطاف و مانور هنرمندانه و قهرمانانه در همه‌ی عرصه‌های سیاسی، یک کار مطلوب و مورد قبولی است، لکن این مانور هنرمندانه نبایستی به معنای عبور از خطوط قرمز، یا برگشتن از راهبردهای اساسی، یا عدم توجّه به آرمانها باشد؛ اینها را باید رعایت کرد. ))[1](مقام معظم رهبری)

امروز عمر دولت تدبیر و امید از نیمه هم گذشته.

این دولت تنوانست نرمش قهرمانانه کند و انتظاری بیش از این هم از او نبود، اما چرا مجلس و شورای نگهبان؟!

مجلس شورای اسلامی که چند ماهی بیشتر به انتخابات جدید آن باقی نمانده ، دو روز پیش برجام را تأیید کرد. نمی دانم چند نفر از این 139نفر موافق متن برجام را کامل خوانده اند یا چند نفرشان لااقل آن را تورّقی کرده اند اما با تک تک سلول های بدنم به این کلام گهربار شهید مدرس(ره) ایمان دارم که فرمود : ((نماینده ای که برنامه دولت را نفهمید و نمی داند این برنامه مملکت را به کجا می برد، اگر رأی بدهد خائن است.))

نمی دانم برای رسیدن به چه اهدافی با برجام موافقت کردند. چه میزان از اهدافشان شخصی و چه میزان اجتماعی و چه میزان جهانی بوده. انشاالله که هیچ کدامشان اهداف و منافع شخصی نبرده اند اما هرچه فکر می کنم نمی توانم ارزیابی درستی از اهداف غیر شخصی شان داشته باشم. اگر هدف بهبود اقتصاد به واسطه برداشته شدن تحریم ها بود که این هدف با برجام محقق نمی شود. تنها بخشی از تحریم های مرتبط با هسته ای لغو و بخش دیگری تعلیق می شود؛ ضمن اینکه مقام معظم رهبری با تاکید فراوان فرموده بودند: ((کلید حل مشکلات اقتصادی کشور در لوزان و ژنو و نیویورک نیست در داخل کشور است.))

اگر هدفتان نفس رابطه با آمریکا بود، ما در طول تاریخ 500 ساله دیپلماسی خود تجربه کردیم که هرگاه به آمریکا نزدیک شدیم، جز ضرر و زیان چیزی ندیدیم. کاش یک بار کتاب تاریخ روابط خارجی ایران دکتر هوشنگ مهدوی را تورق می کردیم و از تکراری بودن این تجربه تلخ آه و افسوس از نهادمان بر می خواست.

اما شورای نگهبان؛ نهادی که وظیفه اصلی و اولیه او بررسی عدم مغایرت مصوبات مجلس با شرع و قانون اساسی است و برای تحقق این هدف به مصلحت سنجی ها توجهی ندارد. نهادی مستقل و به دور از هیاهوهای رسانه ای و تبلیغاتی. نهادی که در آن بهترین مجتهدان و حقوق دانان حضور دارند.

امروز یکی از اعضای این نهاد مبارک را ملاقات کردم و از او درباره برجام پرسیدم. به او گفتم: ((به نظر من متن برجام مخالف و مغایر با شرع و قانون اساسی است.)) انتظار داشتم حاشا کند اما او هم حرف مرا تأیید کرد!

گفتم پس چرا و برای چی ... ؟! گفت: تاثیر کدهایی بود که از دفتر مقام معظم رهبری از جانب ایشان نقل شد. دیروز هم که اطلاعیه مقام معظم رهبری مبنی بر تکذیب این ماجرا منتشر شد، ((نوشدارو بعد از مرگ سهراب)) بود!!

گفتم:-بالفرض که اینطور باشد- وظیفه شورای نگهبان که مصلت سنجی نیست، مطابقت مصوبات مجلس با شرع و قانون اساسی است. او هم حرفی برای گفتن نداشت و گفت: درسته حتی در موارد غیر از برجام هم دو سه بار برگشت می خورد اما اینبار...!

آمار دقیقی از حقوقدانان و دانشجویان رشته حقوق در کشورمان ندارم اما مانده ام این سواد حقوقی اگر مانع قراردادهای استعماری نشود، پس چه فایده ای دارد؟!

فکر کردن و پرسیدن و نوشتن این مطالب هرچند برایم سخت و غیر قابل هضم است اما اینکه آنها را در خود بریزم و دم نزنم، بسی ناگوارتر و آزاردهنده تر است. تازه بیشتر به مظلومیت رهبرم پی می برم. بیشتر از من و امثال من می داند و کمتر از من می تواند بگوید یا بنویسد. واقعاً سخت و دشوار است. نمی دانم کی می خواهیم از دوران کودکی خارج شده و مرد میدان و افسر جنگ شویم؟!

نمی دانم چه آینده ناگواری در انتظار این ملت خواهد بود. وقتی تحریف یا گم کردن عمدی یا سهوی راه امام راحل مستحق سیلی خوردن است، پس ملتی که گوش به فرمان رهبر حاضرش نیست و آن مقداری را هم که می شنود تحریف می کند و آن چیزهایی که دوست داشته از او بشنود را به او نسبت می دهد، چه آینده ای در انتظارش است؟!!

نمی دانم چگونه برای ظهور دعا کنم وقتی با نائب عام امام زمان اینگونه رفتار می کنیم یا چگونه بر سیدالشهدا(ع) گریه کنیم در حالی که شهر پر از اهل کوفه است. نمی دانم چرا محرم امسال، در روضه های اباعبدالله بر حال امروز خود گریه می کنم و از تکرار تاریخ تأسف می خورم.

به امید آن روزی که بشر رشد کرده و تاریخ تکرار نشود.

اللهم عجّل لولیک الفرج

اللهم اصلح کل فاسد من امور المسلمین

---